oh we can be heroes.

1. I'm pretty busy gal lately.
2. Being a full-time student and a part-time worker may cause lack of sleep.
3. I'll make my biggest dreams come true.
4. And next year this time, I'm gonna type straight from Big Apple.
5. Like, rly
6. Also, I wonder how could I choose a place to move out in, well, 6 months if I can't decide between two kinds of cereal in the morning.
7. I absolutely love my dog ?

Birds - prelude

(my scanner sucks)

www.sorokaportfolio.tumblr.com

we fly balloons on this fuel of love

My very first very own skirt design. The trick is you can wear the white side both as a front and as a back.
The scarf is silk and comes from India.
The jacket is a fake leather shit and is starting to crumble. After 4 years actually, but, anyway.
The boots are my best choice this fall. And the reason I have no money to buy the ticket for Foals concert as for now.

if only we moved away, d i s a p p e a r

Pros of living on your own - you can cook whatever you want. Cons - you're usually too lazy to cook anything. You can sleep as long as you want. If only you can stand the lovely sound of a noisy street and the vulgarism of workers outside. (I don't even mention oversleeping to school - who cares) You can have as messy room as you want, but unexpected visitors makes surprises sometimes. You can not washing the dishes for ages, untill there's not even a single clean spoon to eat your yoghurt. (forget the washdisher you had at your parents place) Your friends can drop in for a beer anytime, if only you can afford a beer. You can spend hours in the bathroom, but there's nobody to kill the enormous spider in the corner. 

Anyway, it's fine.


I had been dreaming about moving out since the age 12. I had been claiming I move out the first day I turn 18. Well, I did it when I'm almost 20. And for sure, moving out to another district in the same city couldn't be compared to moving out all alone to another country. But it's exactly what I'm gonna do in, well, 9 months. Challenges are good for your health.



I miss my sewing machine. I want to sew sew sew sew I have thousands of projects in my head. I feel like a dog which has to pee and it can't. Believe me, terrible feeling.

in case I'd plan to go to my prom ...

... this design is absolutely perfect.

Why am I writing sometimes in English, sometimes in Polish ?  In some cases, I couldn't express properly what I'd like to in English, that's all. and I've gotta feeling that my English still sucks yeah

sun side sun dance step for two

Nie wiem, gdzie normalni ludzie przechowują części swojej garderoby, ale ja powoli zaczynam upodabniać się do Carrie Bradshaw, trzymającej w piecu swetry. Wzór do naśladowania rodem z amerykańskiej opery mydlanej - mocno marny. I sama nie wiem czy chwalę się czy żalę, ale ciuchów butów i innych torebek mam za dużo o jakieś 80%. A mimo to wciąż nie mam się w co ubrać.
Do Danii przeprowadzę się chyba za pomocą tira.

Czekam na 19 października jak dziecko czekające na Gwiazdkę. I mimo że będzie to zaledwie kilkadziesiąt minut, które przeminą w mgnieniu oka, to będę drzeć mordę do Two Step Twice, tańczyć do My Number i płakać na Milk & Black Spiders będąc jednocześnie najszczęśliwszą osobą w całej Stodole. Swoją drogą. Źrebaki w Stodole.
  Śmieszny śmieszny żart, śmieszny żart, śmieszny żart.

Mam już powyżej uszu tego cholernego przeczekiwania paru miesięcy stagnacji dla paru dni lub nawet godzin mocno skondensowanego szczęścia. Łudzę się, że od lipca wszystko się zmieni.
 Łudzę się, że po prostu tak bardzo nie potrafię znieść tego miejsca. Łudzę się, że to zwyczajnie nie jest miejsce dla mnie. Łudzę się, że znajdę swoje mając lat dwadzieścia i pół.
 Albo raczej niesamowicie mocno wierzę w to, że tak właśnie będzie ?




A na deser kolekcja Dsquared² spring '14 rtw, która pomimo średnio przychylnej recenzji na sophisti.pl , mi się uber podoba. No ale mi do krytyka modowego równie daleko, co Polsce do bycia mistrzem w czymkolwiek. Poza mistrzostwami wszechświata cebulandów, ale takie chyba póki co nie mają miejsca, bo nasze zwycięstwo byłoby zbyt oczywiste.

never underestimate the power of human stupidity

Gdzie jest granica głupoty rzeczywistej na którą wpływu nie ma nic i głupoty udawanej co jest głupotą samą w sobie i jak poznać czy z danej osobistości będą jeszcze ludzie czy też całe życie będzie oglądała polskie seriale na przemian z telezakupami mango bądź w wersji słeg tagowała się z ziomkami na fotce w brudnym lustrze w maku (takie jolo!). Te bardzo długie zdanie cierpiące na niedobór interpunkcji porusza zagadnienie, którego skala w sposób znaczący mnie przerasta gdy przewijam swój facebookowy wall. Pomimo permamentnych czystek, mój fejsbuń wciąż obfituje w syf. W naprawdę konkretne gówno.

Skąd bierze się głupota, i czy ludzie są tak głupi naprawdę, czy tylko udają. Dlaczego udają? Czy udawanie głupoty jest mądre? Czy udając głupiego stajesz się głupi? Czy lepiej jest będąc głupim udawać mądrego, czy będąc mądrym udawać głupiego? Zachowywałam się długo głupio, bo było mi tak wygodnie. I mądre to nie było. Ale czy jestem mądra? Usłyszałam parokrotnie, że jestem głupia, nigdy natomiast, że jestem brzydka. Może dlatego bycie ładną nie interesuje mnie w ogóle, nad byciem inteligentną wolę się jednak nie zastanawiać. O ile ja zachowywałam się głupio z lenistwa, co wprawdzie też usprawiedliwieniem jest żadnym, smutne jest bycie idiotą z powodu znalezienia się wśród tłumu idiotów, których zazwyczaj prowadzi jeden idiota naczelny. Dlaczego ludzie są tak podatni na syf?

I tak jak nie jem mięsa, nie namawiam nikogo, by poświęcał stejka na rzecz selera. Nie chodzę siódmego dnia tygodnia do budynków oznaczonych krzyżem i nie wierzę w dwutysiącletnią legendę, ale też nie należę do wojujących ateistów. Mam alergię na targi i bazary (poza targami staroci, rzecz jasna) lecz nie kwituję ludzi ubranych w urocze targowe podróbki podróbek sieciówkowych wzrokiem pełnym politowania. Co nie przeszkadza mi w tym, że od zrozumienia tego mi daleko, czyż nie? Dopóki ktoś nie włazi mi w ujebanych buciorach w moje, najbardziej moje poglądy, może nawet wydziarać sobie #yolo na czole. Lub genitaliach. Jak woli.
Ja dopijam wino.



"Don't tell me what to do, and I won't tell you what to do. That's my motto.
 I have a lot of feelings about the decisions of my family members, but I don't ever offer my opinion unless I'm asked. 
And that's why I'm still invited to parties." 
Humans of New York

mój #instadog nie szanuje.

C'est extrêmement violent

#byćpolakiemnadziś
Wyszukiwarka połączeń KZK GOP. Co mówi : jedź autobusem numer 99. Przystanek XYZ - wysiądź. Wsiądź w autobus numer 00. Na tym samym przystanku, XYZ, rzecz jasna. Z tym, że na przystanku XYZ, jak głosi dumnie umieszczony na nim rozkład, nie zatrzymuje się autobus 00. Przystanek XYZ, na którym zatrzymuje się autobus 00, znajduje się natomiast circa 100 metrów na prawo od przystanku XYZ na którym wysiadałeś, skitrany za zabudowaniami. Nie wpadło Ci do głowy, że tą samą nazwę można nadać dwóm różnym przystankom i biegasz jak popierdolony po tym zagłębiu cywilizacji na którym na pastwę losu zostawił Cię autobus 99, szukając autobusu 00? Lekarz, do którego zamierzasz tym zacnym cudem komunikacji miejskiej dojechać, z pewnością zaczeka. Miłujmy naszą abstraktczywistość.


Moje nowe mieszkanko miało sprawić, że czas dotarcia z domu na zajęcia i odwrotnie miał zredukować się z 90 do 10 minut, przez co będę miała szansę by w zacnym przybytku edukacji zjawiać się częściej i w lepszym nastroju i będzie mi towarzyszył ogólny mniejszy syf i machnę jakiegoś fajnego Corbusiera na dyplom. Porażka epicka - panujący w mojej świeżo malowanej rezydencji specyficzny mikroklimat porównywalny do arktycznej tundry załatwił mi L4 na conajmniej tydzień. Zatem gimbaza szturmująca wczoraj #rondo i celebrująca #piąteczek leczy dziś kaca i folołuje nowych znajomych na insta, a ja skrupulatnie opierdalam się w łóziu odtwarzając po raz enty Foalsów z tegorocznego Glastonbury. No i właściwie - bez łez. Gdy przychodzi ta suka jesień - lub, używając eufemizmu - pora opadających liści i deszczowych popołudni, mogłabym jeszcze raz przypomnieć sobie całą twórczość Lyncha włącznie ze wszystkimi odcinkami Twin Peaks lub zilustrować roczną prenumeratę Vogue'a od deski do deski. Tylko nie każcie mi wychodzić z domu. Nawet na piwo.

Zaczynam odczuwać coś na kształt zadowolenia z siebie. 

Takie drobne przebłyski.

Z tej okazji nie podaruję sobie:

No ogólnie jak każdy wie straszny syf. Wyłączyłam po pięciu minutach gdy zaczęli pić szampejna i od tamtej pory na odległość ręki nie podchodzę ale

to tak idealnie pasuje do mojego dyplomu !!!!!!!!!!!!!!

et voila

/to będzie szołrum, za jakieś dwadzieścia siedem kwadrylionów kliknięć przesuwających punkty siatki./

Berlin, city of variety

Co jako pierwsze nasuwa mi się na myśl, gdy jadę przez rozmaite berlińskie dzielnice? Różnorodność. Wciąż podział? Chyba już nie. Niesamowita dbałość o architekturę, niezależnie od odległości od Bramy Brandenburskiej. Jednocześnie, wcale nie taka Ordnung-muss-sein-czystość na ulicach, czy w metrze. Kontrast między odpicowanymi kamieniczkami a większością obywateli  - ubranych, jak można by ocenić na pierwszy rzut oka w to, co aktualnie mieli pod ręką ... z niekoniecznie dobrym efektem. Typowo - adidaski i najaczki. Do garsonki i fraka.

Narzekam? Nie, usiłuję uchwycić drobne smaczki tej arcyciekawej stolicy.

W życiu nocnym miasta z powodzeniem można się zatracić, gubiąc po drodze własne lacie i wszelkie kosztowności. Robi wrażenie szczególnie, jeśli aktualnie egzystujesz w mieścince, gdzie o godzinie 22 na głównej ulicy znajdują się przeważnie okoliczni menele i inni przedstawiciele arystokracji rodem spod monopola. Nawet będąc osobą, która od prawie 20 lat ma problem z bezproblemowym korzystaniem ze środków transportu publicznego, w Berlinie po prostu NIE DA się zgubić.  Czas oczekiwania na przesiadkę nie przekracza 5 minut, na niektórych dworcach można nawet palić. ( Z tego miejsca chciałabym pozdrowić zabrzańskie 111, którym jeszcze przez ostatnie 8 miesięcy przyjdzie mi jeździć ) . Niezapomniane przygody w metrze, gdzie każdy czuje się swobodnie - dajmy na to, poważnie wyglądający biznesmen, szpilający na iPhonie w różowe kucyki. Z włączonym dźwiękiem. Przyjaźnie nastawieni ludzie, siadający obok Ciebie na ławce, zaczynają ciekawą rozmowę od "Jaka dziś ładna pogoda!" zamiast narzekania na rząd, szefa, podatki i sąsiada. Dziewiętnastowieczne, świetnie zachowane budynki odbijają się w szybach arcydzieł nowoczesnej architektury. Bloki z wielkiej płyty po dawnej stronie Ost wyglądają dziwnie znajomo. Moje próby komunikacji w języku niemieckim kończą się jedynie na "o-chj-jej-chodzi" wyrazie twarzy rozmówcy. No i dobrze wiedzieć, że mój język ojczysty dla Niemców brzmi jak język mieszkańców największego państwa na świecie. A swoje przyszłe duńskie mieszkanko urządzę za pomocą berlińskich targów staroci.

Tylko nienawidzę cen papierosów - tak, w końcu przestanę palić

I z pewnością - wkrótcę do Berlina wrócę !

__________________________________

What is my first thought, when I'm going through the various districts in Berlin? Variety. Still division? I don't think so. Unbelievable care about the architecture, no matter how far is the Brandenburgen Tor. But not so Ordnung-muss-sein-clean streets, or tube. The contrast between pimped tenements and most of the inhabitants - wearing, as you could estimate, random things which are close at hand this morning ... with not necessarily good effect.

Am I complaining? Nope, just trying to catch some invisible details of the extra interesting metropolis.

The night life is impressing, especially if you're currently living in a city where the main street is empty at 10pm. I love the Berlin's public transport, with all the adventures in the tube (like, for example, an old, serious-looking guy playing My Little Pony on his iPhone. With the voice on) I love the friendly people, who just sit next to you on the bench, and start conversation about life and other serious stuff with "what a nice weather today!".  I love the 19th century buildings with all the pillars and reliefs, located next to the modern architecture consisted of glass and metal. I love the post-communistic blocks of flats in the East Side (you could feel like home for a second...) . I love how everybody looks like "what the hell is her problem?" when I'm trying to speak some German. I love how people mistake me for Russian. I love the flea markts, where you could buy everything to furnish an apartment in the most unexpected way. I love the galleries and museums, which I have still plenty of to visit next time.

I don't like the way girls in Berlin wear clothes ... Not everyone, but ... Generally ... No.

I hate the prices of cigarettes (about two times higher than here in Poland - yeah yeah I will stop smoking, eventually).

So, my diploma work in interior design - showroom inspired by the urban area of Berlin. go hard or go home

hello Mr.Banksy.

tacky postcard view

so dead after 12 hours of walking

came to Berlin to see some polish design - fine

 Under the pigeon. The most dangerous place for taking photos ever. Believe me.

Mesopotamian idea of beauty.

I love the design - it's summer sale - it's my size - but, come on - where I could wear this beauties? wasting money - me 0:1. 

well, apparently my future plans are stalking me ; )